« คุณย่า หนูทำอาหารข้าวกับแตงกวาให้แล้วค่ะ กินเลยนะคะ หนูรู้ว่าคุณย่าชอบกินแตงกวา! »
เสาป้อนอาหารให้คุณย่า เสามองคุณย่าด้วยรอยยิ้มกว้าง เขาต้องการให้คุณย่ามีความสุขทุกๆ วัน
« คุณย่า! คุณย่า! หนูเจอพี่ชายจิ้งจอกเมื่อกี้ เขาบอกว่าพรุ่งนี้คุณพ่อของเขาจะฆ่าหมู แล้วค่อยให้เราส่วนหนึ่ง เราจะได้กินอิ่มกันแน่อาทิตย์นี้! »
เสายิ้มพูดกับคุณย่าด้วยความตื่นเต้นเสมอ
« คุณย่า หนูจะอ่านเรื่อง "เจ้าชายน้อย" ต่อให้ฟังนะคะ! »
เสาเปิดหนังสือและเริ่มอ่านทีละคำ พี่ชายจิ้งจอกเป็นคนสอนเสาอ่านหนังสือ แต่เสายังต้องฝึกฝนอีกมาก
หลังจากอ่านไปหลายหน้า เสาก็วางหนังสือลงบนโต๊ะข้างเตียง
« หนูจะอ่านต่อให้ฟังพรุ่งนี้นะคะคุณย่า! ตอนนี้ถึงเวลาพักแล้ว »
เสาจัดผ้าให้คุณย่าแล้วกอดกับจูบเบาๆ
แม้คุณย่าจะรู้สึกอบอุ่นใจแต่ใบหน้าของเขากลับดูหมองหม่น มันผ่านไปนานแล้วที่เขาพูดน้อยลง และแม้แต่การกินก็เหมือนเป็นงานยาก
เสาปิดผ้าม่านและดับเทียน ความมืดช่วยซ่อนฝุ่น แมลงสาบ และความเศร้าของคุณย่า
___________________________________
Traduction
« Grand-mère, je t'ai préparé du riz avec du concombre. Mange. Je sais que grand-mère adore manger du concombre ! »
Sao donne à manger à grand-mère. sao arborait un large sourire à sa grand-mère. Elle voulait que sa grand-mère soit heureuse chaque jour de sa vie.
« Grand-mère! Grand-mère! J'ai rencontré grand frère renard tout à l'heure, il a dit que demain son grand-père allait tuer un cochon puis qu'il nous donerait un peu de viande. Nous allons vraiment bien manger cette semaine ! »
Sao souriait encore et parlait toujours avec beaucoup d'enthousiasme à sa grand-mère.
« Grand-mère, je vais te lire la suite du petit prince ! »
Sao ouvrait le livre et commençait à déchiffrer les mots les uns après les autres. C'est grand frère renard qui lui avait appris à lire, mais elle avait encore besoin d'entraînement.
Après avoir lu quelques pages, Sao reposait le livre sur la table de chevet.
« Je te lirais la suite demain grand-mère ! Maintenant c'est l'heure de se reposer. »
Sao bordait sa grand-mère, lui faisait un câlin et un bisous.
« Bonne nuit grand-mère ! »
Grand-mère avait chaud au coeur mais son visage était éteint. Ca faisait déjà un certain temps qu'elle parlait peu, et que même manger semblait être devenu une tâche difficile.
Sao fermait les rideaux et éteignait les bougies. L'obscurité dissimulait alors la poussière, les cafards et le chagrin de grand-mère.
